Μου ξανάρχονται ένας ένας οι... 33 (από τους 39)!
Του ΒΑΣΙΛΗ ΣΚΟΥΝΤΗ
Mου ξανάρχονται ένα ένα (που λέει και το τραγούδι του Μπιθικώτση) χρόνια δοξασμένα: δοξασμένα και περασμένα, αλλά όχι ξεχασμένα, καθώς το τζάμπολ του σημερινού τελικού του Κυπέλλου έχει έναν επιπλέον επετειακό χαρακτήρα, ο οποίος μοιάζει στην κυριολεξία με το κερασάκι στην τούρτα, που θα βρίσκεται στο ΟΑΚΑ για να τη γευθούν οι νικητές...
Μια τούρτα γενεθλίων, καθώς ο τελικός ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και στον Απόλλωνα Πατρών είναι ο τεσσαρακοστός στα χρονικά του θεσμού, που εγκαινιάσθηκε το 1976, έχει περάσει από χίλια μύρια κύματα και σε κάθε περίπτωση γράφει μια ιστορία που όσο περνούν τα χρόνια γίνεται ολοένα και πιο νοσταλγική...
Όσο προσπαθώ να λογαριάσω πόσους από δαύτους έχω παρακολουθήσει από κοντά τόσο καταλαβαίνω πως γερνώ, αλλά χαλάλι! Ο Θεός με αξίωσε και η επαγγελματική τύχη με ευλόγησε να υπάρξω αυτόπτης μάρτυς στους 33 από τους 39, που τους θυμάμαι σαν να παίζονται τώρα! Έχασα τους πρώτους τρεις, διότι ήμουν ανήλικος και δεν με άφησε η... μαμά μου να πάω στο γήπεδο, αυτόν του 1982 που έγινε στη Θεσσαλονίκη και συνέπεσε με έναν γάμο στο Ρέθυμνο, εκείνον του 1984 που με βρήκε στη Ρώμη με την εθνική ομάδα του γουότερ πόλο για το Προολυμπιακό Τουρνουά και εκείνον του 1989 όταν μου έτυχε κάτι την τελευταία στιγμή...
Τριάντα τρεις τελικοί δεν είναι και λίγοι: το γράφω αυτό όχι για να κοκορευτώ, απλώς για να επισημάνω εκ προοιμίου το πρόβλημα επιλογής που αντιμετωπίζω σε ένα εξ ορισμού ριψοκίνδυνο εγχείρημα, το οποίο αποτολμώ σήμερα: να ταξινομήσω με συντομία και από μνήμης (χωρίς να ανατρέξω στα σκοροφαγωμένα αρχεία μου) τις εντονότερες εικόνες και τις πιο δυνατές αναμνήσεις που διατηρώ από αυτό το ταξίδι στον χρόνο...
Πάμε, λοιπόν, σε αυτό το ταξίδι στον χρόνο, δίκην τίτλων (γιατί αλλιώς θα χρειαζόταν μια πολύτομη εγκυκλοπαίδεια) και ο Θεός βοηθός...
2
1. Καλλιμάρμαρο, 2 Ιουνίου 1979, Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός 79-72: Φυσούσε πολύ εκείνο το βράδυ στο ανοικτό Παναθηναϊκό Στάδιο και ο συχωρεμένος ο Κώστας Μουρούζης, λογικώς σκεπτόμενος, παρέταξε τον Ολυμπιακό σε άμυνα ζώνης, αλλά λογάριαζε χωρίς τον Αντρέα Παπαντωνίου που πέτυχε 16 πόντους, όλους με μακρινά σουτ!
2. Καλλιμάρμαρο, 16 Ιουλίου 1980, Ολυμπιακός - ΑΕΚ 85-80: Ήμουν 17 χρόνων και δεν θα ξεχάσω ποτέ την γκάφα μου, καθώς πριν από το τζάμπολ πλησίασα τον Κώστα Ρήγα για να του συστηθώ και τον αποκάλεσα (Κώστα) Δήμου!
3. Γλυφάδα, 17 Ιουλίου 1981, ΑΕΚ - Ηρακλής 84-78: Ξεχνιούνται ποτέ τα... μπινελίκια του Βασίλη Γκούμα μπρος τον αείμνηστο Φαίδωνα Ματθαίου και τα λοιπά μέλη της κριτικής επιτροπής επειδή ανακήρυξαν MVP του τελικού όχι τον απατό του αλλά τον Κερτ Ράμπις; Ο τελικός του καύσωνα σε ένα κλειστό γήπεδο που δεν είχε air condition!
3
4. Γλυφάδα, 20 Απριλίου 1983, Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 72-62: Ο Κρις Κέφαλος έβαλε τον Καλογερόπουλο, τον Καρανάσο και τον Λυκούδη, αλλά άφησε τον αρχηγό Απόστολο Κόντο να ξεροσταλιάζει στον πάγκο, να βρίζει θεούς και δαίμονες και να παίρνει φουρκισμένος το ίδιο βράδυ την απόφαση να μετακομίσει στην ΑΕΚ!
5. Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, 9 Μαΐου 1985: Αρης - Παναθηναϊκός 86-70: Το απόλυτο two man show στα χρονικά του θεσμού με τον Γιαννάκη και τον Γκάλη παρά τις σύνθετες άμυνες box and one και τρεις ζώνη, δυο man to man του Κυρίτση να βάζουν τόσους όσους πόντους όσους σημείωσε όλος ο Παναθηναϊκός (37+33=70) και να αφήνουν λίγα ψίχουλα για τους υπόλοιπους! Και τα δάκρυα του Κορωναίου που κουκουλώθηκε με ένα μπουφάν για να μη φανερώσει τη στιγμή της συγκίνησής του...
6. Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, 23 Απριλίου 1986, Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 88-78: Το σοκ του τραυματισμού του Αντρέα Κοζάκη και η κοινή παράκληση των δυο προπονητών (Μιχάλης Κυρίτσης - Κώστας Αναστασάτος) προς τους οπαδούς των «αιωνίων» «να σεβαστείτε τις μανάδες μας»!
7
7. Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, 15 Απριλίου 1987, Άρης-Πανελλήνιος 110-70: Ο «αυτοκράτορας» κόντρα σε μια ομάδα που τότε αγωνιζόταν στην Α2 και το ρεσιτάλ του Γκάλη ο οποίος σταμάτησε στους 52 πόντους.
8. Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, 18 Μαΐου 1988, Αρης - ΑΕΚ 84-71: Η ραψωδία του Γιαννάκη (35π.), που κάλυψε και την ύφεση του Γκάλη (14) και ο πόλεμος ανάμεσα στους ομόχρωμους οπαδούς με όπλα τα σιφόνια από τις τουαλέτες του Σταδίου!
9. Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, 21 Μαΐου 1990, Αρης - ΠΑΟΚ 72-62: Η δεύτερη σερί τριανταπεντάρα του Γκάλη κόντρα στον Δικέφαλο και η εκδίκηση (που ως γνωστόν είναι ένα πιάτο το οποίο σερβίρεται κρύο) του Αρη για τον τελικό του 1984.
10
10. Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, 11 Απριλίου 1991, Πανιώνιος - ΠΑΟΚ 73-70: Οι απανωτές διακοπές, ο μοναδικός τίτλος του «Ιστορικού» κόντρα στον φρέσκο Κυπελλούχο Ευρώπης, οι αλαλαγμοί του Φάνη και το τάμα του να πάει την άλλη μέρα και να εναποθέσει το τρόπαιο στον τάφο του Αντρέα Βαρίκα.
11. Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, 13 Μαΐου 1992, Αρης - ΑΕΚ 75-62: Τα λοίσθια της κίτρινης αυτοκρατορίας και ο τελικός που έμελλε να αποβεί (χωρίς εκείνη την ώρα να το υποψιάζεται κανείς) το κύκνειο άσμα στην καριέρα του Γκάλη στον Άρη.
12. Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, 15 Μαΐου 1993, Παναθηναϊκός - Αρης 96-89: Ενας από τους καλύτερους τελικούς όλων των εποχών, με τρεις παίκτες να βάζουν πάνω από τριάντα πόντους (Γκάλης 36, Κόμαζετς 30, Γιαννάκης 30), με τους Αρειανούς να ξαναφωνάζουν «Γκάλη βαζέλα, βγάλε τη φανέλα» και με τον σταρ του ΝΒΑ Ρίτζι Θίους (18.5 πόντοι, 6.3 ασίστ σε 13 σεζόν) σε μια και μοναδική εμφάνιση, αντί του φυγά Ρόι Τάρπλεϊ.
16
13. Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, 27 Μαΐου 1994, Ολυμπιακός - Ηρακλής 63-51: Το πρώτο νταμπλ στη σύγχρονη ιστορία του Ολυμπιακού, το φτωχότερο σκορ σε τελικό, η μονομαχία των δεινοσαύρων Φασούλα-Ντόναλντσον, το reunion των συγκάτοικων στη διαλυμένη εθνική Γιουγκοσλαβίας, Πάσπαλι και Ζντοβτς, και το καμάρι του Ιωαννίδη για τη λυσσαλέα άμυνα της ομάδας του.
14. Λαμία, 5 Μαρτίου 1995, ΠΑΟΚ - Πανιώνιος 72-53: Το κρεσέντο του Πρέλεβιτς, η κλάση του Σάβιτς και οι άγριες ματιές ανάμεσα στον Σάκη Λάιο και στον Ντούσαν Ιβκοβιτς, που είχαν «σκοτωθεί» επί των κοινών ημερών τους στον ΠΑΟΚ.
15. Πάτρα, 24 Μαρτίου 1996, Παναθηναϊκός - Ηρακλής 85-74: Mε Ντομινίκ, Βράνκοβιτς, Τάρπλεϊ, ΜακΝτάνιελ και τον Οικονόμου να τους συναγωνίζεται, αυτός δεν ήταν τελικός Κυπέλλου, αλλά επίδειξη θιάσου του ΝΒΑ!
17
16. ΟΑΚΑ, 13 Απριλίου 1997, Ολυμπιακός - Απόλλων Πατρών 80-78: Στο σαιξπηρικό δίλημμα «To foul or not to foul» ο Αλεξανδρής είδε τον Παπανικολάου να εκτελεί τους Πατρινούς στην εκπνοή, ενώ λίγα λεπτά αργότερα ο Σιγάλας, σηκώνοντας το τρόπαιο, γινόταν μάντης καλών, φωνάζοντας «το πρώτο, το πρώτο».
17. Αλεξάνδρειο, 1η Φεβρουαρίου 1998, Άρης - ΑΕΚ 71-68: Μετά τον τελικό των «κουρεμένων κεφαλιών» του ΠΑΟΚ (το 1984), πήρε σειρά ο τελικός των «απλήρωτων του Αρη», που φαρμάκωσαν τον Ιωαννίδη και του στέρησαν την ευκαιρία να κατακτήσει ένα τρόπαιο με την ΑΕΚ. Ενα τρόπαιο που το πήρε στο σπίτι του ο Ντίνος Αγγελίδης και εκεί πρέπει να το φυλάει ακόμα!
18. Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, 31 Ιανουαρίου 1999, ΠΑΟΚ - ΑΕΚ 71-54: Η απόλυτη κυριαρχία του ΠΑΟΚ, που διέλυσε στον ημιτελικό τον Άρη με 83-50, στον τελικό (με τον Κινγκ και τον Μπέρι να οργιάζουν) δεν άφησε περιθώρια στην ΑΕΚ και έβαλε στη βιτρίνα του έναν τίτλο που έκτοτε μένει στοιχειωμένος!
18
19. Πυλαία, 9 Απριλίου 2000, ΑΕΚ - Παναθηναϊκός 59-57: Η πρώτη μάχη των κουμπάρων σε τελικό εξελίχθηκε σε... σκυλομαχία που κρίθηκε στα τελευταία 19 δευτερόλεπτα από 2/2 βολές του Κορωνιού και από τη... ζεϊμπεκιά του Τζεντίλε. Η συνέχεια ήταν εκθαμβωτική, καθώς μέσα στο επόμενο εικοσαήμερο η μεν ΑΕΚ κατέκτησε το κύπελλο Σαπόρτα στη Λωζάννη, ο δε Παναθηναϊκός στο ίδιο γήπεδο στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης!
20. ΟΑΚΑ, 29 Απριλίου 2001: ΑΕΚ ? Παναθηναϊκός 66-64: Σκυλομαχία Νο 2, κίτρινη ρεπετισιόν και άλλο ένα θρίλερ που κρίθηκε πάλι στην εκπνοή με τον (μετέπειτα υπουργό Προστασίας του Πολίτη) Βασίλη Κικίλια να αναγκάζει τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα να κάνει βήματα στο τελευταίο δευτερόλεπτο!
21. Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, 7 Απριλίου 2002, Ολυμπιακός - Μαρούσι 74-66: Η τελευταία μεγάλη παράσταση του συχωρεμένου Αλφόνσο Φορντ, ένας τίτλος που για τον Ολυμπιακό έμεινε στοιχειωμένος επί οκτώ χρόνια και η απροσδόκητη δήλωση του Σούμποτιτς, ο οποίος αφιέρωσε το τρόπαιο «στην Κοκκινιά, όπου μεγάλωσε η μάνα μου»!
19
22. Λάρισα, 6 Απριλίου 2003, Άρης - Παναθηναϊκός 81-76: Η εκπλήρωση του μοναδικού εν Ελλάδι απωθημένου του Ομπράντοβιτς , η φιτιλιά που πυροδότησε τη βεντέτα του Καλαϊτζή με τον Σόλομον και το ρεσιτάλ του Αλβέρτη, τόσο στο γήπεδο (22 πόντοι) όσο και στο πρώτο τραπέζι πίστα του «Prize» απ' όπου ερμήνευσε με αριστοτεχνικό τρόπο το τραγουδισμένο από τον Νίκο Ξυλούρη «Ητανε μια φορά» και όταν τελείωσε φώναξε δυνατά «Ειρήνη στο Ιράκ»!
23. Λαμία, 29 Φεβρουαρίου 2004, Άρης - Ολυμπιακός 73-70: Ο τελικός που δεν έχει λήξει ακόμη (!), καθώς διήρκεσε πάνω από τέσσερις ώρες, έληξε χωρίς θεατές, προσπόρισε στον Άρη τον τελευταίο τίτλο του και ανέδειξε MVP τον Νέστορα Κόμματο που έναν χρόνο αργότερα στεφόταν πρωταθλητής Ευρώπης με τη Μακαμπί.
24. Ηράκλειο, 19 Φεβρουαρίου 2005, Παναθηναϊκός - Άρης 72-68: Ο πρώτος κρίκος στην αλυσίδα των έντεκα τελικών του Παναθηναϊκού, η φασαρία για το γήπεδο των ΤΕΙ, η κατάσταση πολιορκίας που έζησε το Ηράκλειο λόγω και του ποδοσφαιρικού αγώνα Εργοτέλης - Ολυμπιακός, ο τσακωμός του Ομπράντοβιτς με τον Παπαχατζή, το φονικό ένστικτο του Λάκοβιτς που τα έκανε όλα στα τελευταία 41 δευτερόλεπτα και η άρνηση του Αρη να προσέλθει στην τελετή απονομής, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα σφυρίγματα των διαιτητών, προς τους οποίους ο Δαμιανίδης είπε «να προσεύχεστε για να σώσετε τις ψυχές σας».
21
25. Γαλάτσι, 18 Μαρτίου 2006, Παναθηναϊκός - Μαρούσι 68-57: To repeat του Παναθηναϊκού, ο συνήθης MVP Κώστας Τσαρτσαρής και η παροιμιώδης δήλωση του Γιαννάκη ότι «η επίθεση είναι σαν να παίζεις λεφτά στο χρηματιστήριο και η άμυνα σαν να τα καταθέτεις στην τράπεζα»!
26. ΟΑΚΑ, 25 Μαρτίου 2007, Παναθηναϊκός - Ρέθυμνο 87-48: Το remake του 1987 (με φιναλίστ μια ομάδα της Α2), το πρώτο βήμα του Παναθηναϊκού για το περιλάλητο triple crown, η τσικουδιά που έρεε άφθονη στο ΟΑΚΑ και η μυθική δήλωση του Ρεθυμνιώτη Γιώργου Βαρδινογιάννη ότι «απόψε, λόγω εντοπιότητας, προβαίνω σε δίωρη αναστολή Παναθηναϊκών αισθημάτων»!
27. Ελληνικό, 26 Μαρτίου 2008, Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός 81-79: Η συγκλονιστική πρώτη πράξη στο γαϊτανάκι των «αιωνίων», τα 16/30 τρίποντα του Παναθηναϊκού, οι 28 πόντοι του Λιν Γκριρ στο δεύτερο ημίχρονο και η δραματική ρώσικη ρουλέτα των ελευθέρων βολών.
22
28. Ελληνικό, 22 Φεβρουαρίου 2009, Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός 80-70: Το ρεσιτάλ του Διαμαντίδη με τα τρία σερί τρίποντα (με το σκορ στο 63-64), η ισοφάριση του ρεκόρ του Ιωαννίδη (επτά τρόπαια) από τον Ομπράντοβιτς και το... αλεξίσφαιρο του Γιάννη Μπουρούση στις... καρέκλες που πέταγαν οι οπαδοί του Ολυμπιακού.
29. Ελληνικό, 20 Φεβρουαρίου 2010, Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός 68-64: Ο εξορκισμός των φαντασμάτων του Ολυμπιακού (μετά από οκτώ χρόνια), ο πρώτος τίτλος του Γιαννάκη σε συλλογικό επίπεδο, η μαγική βραδιά του Τεόντοσιτς (22 πόντοι), το all around παιχνίδι του Παπαλουκά και ένα απίθανο τρίποντο του Διαμαντίδη με ταμπλό!
30. Ελληνικό, 15 Μαΐου 2011, Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός 74-68: Το repeat των γαύρων απέναντι στον Παναθηναϊκό που προερχόταν από τον θρίαμβο στο Φάιναλ Φορ της Βαρκελώνης, , το 3-0 του Ντούντα σε τελικούς Κυπέλλου κόντρα στον Ζοτς, ο Χαλπερίν που έγινε... Σπανούλης και το τρίποντο-προσευχή του Τεόντοσιτς, δίκην σφραγίδας στη νίκη.
23
31. Ελληνικό, 10 Μαρτίου 2012, Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός 71-70: Τα μαύρα (87α) γενέθλια του Θρύλου, η ρελάνς των «πρασίνων» από το 45-58, η ρεβάνς του Ζοτς επί του Ντούντα, το μεστό παιχνίδι του Γιασικεβίτσιους και το άστοχο τρίποντο του Παπανικολάου μετά την πάσα του Μάντζαρη, ενώ ο Σπανούλης φάνηκε απρόθυμος να αναλάβει την τελευταία επίθεση.
32. Ελληνικό, 10 Φεβρουαρίου 2013, Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός 81-78: Ο παράγων Ούκιτς (18π.), ο παρθενικός τίτλος του Πεδουλάκη, ο πρώτος χαμένος τελικός του Μπαρτζώκα και δυστυχώς τα θλιβερά επεισόδια που είχαν ως αποτέλεσμα να διακοπεί ο αγώνας στο 13ο λεπτό και να συνεχισθεί μετά από μία ώρα σε μια κολασμένη και βλαβερή για τη δημόσια υγεία ατμόσφαιρα.
33. Ηράκλειο, 9 Φεβρουαρίου 2014, Παναθηναϊκός - Άρης 90-53: Η επανάληψη του τελικού του 2005 στην ίδια πόλη (αλλά σε άλλο γήπεδο), η αστεία απόφαση απαγόρευσης των διακριτικών των δυο ομάδων (που προκάλεσε αντεγκλήσεις, διότι καταστρατηγήθηκε από την πρώτη στιγμή), το συναρπαστικό πρώτο ημίχρονο (σκορ 40-40) και η έκπληξη του Ραμέλ Κάρι.
