Δώστου, ακόμα, μία ευκαιρία

Στην Ελλάδα του μνημονίου και των capital controls, των συνεχόμενων εκλογικών αναμετρήσεων και της απόλυτης οικονομικής αβεβαιότητας, κάποιοι τολμούν να επενδύουν στο ποδόσφαιρο. Μήπως να τους δώσουμε μια ευκαιρία φέτος; Παίζει τα οικονομικά στα δάχτυλα ο Κώστας Βαϊμάκης.

Καμπιάσο και Φινμπόγκασον ο Ολυμπιακός και Ερνάνι και Ιντέγε. Χωρίς να ενδώσει στις «σειρήνες» και να (μοσχο)πουλήσει, όπως έκανε και πέρυσι και πρόπερσι. Κι αν πει κάποιος «ναι, αλλά ο Ολυμπιακός είναι πλούσιος και προνομιούχος και ξεκινά τη χρονιά με 15-20 εκατομμύρια», θα του έλεγα ότι φέτος δεν είναι ο Ολυμπιακός ο μόνος που επενδύει: η ΑΕΚ πήρε Μπουονανότε, ο ΠΑΟΚ έφερε τον μέγα Μπερμπάτοφ, ο Παναθηναϊκός Εσιέν και Σάντσεθ, πέρα από ένα σωρό άλλους παίκτες, λιγότερο πρεστιζάτους, που πήραν οι ομάδες.

Όχι κι άσχημα για ομάδες που έκαναν τον προγραμματισμό τους γνωρίζοντας πως είτε δεν θα παίξουν φέτος Ευρώπη (όπως η ΑΕΚ), είτε με την ελπίδα ότι θα παίξουν Europa (όπως ο Παναθηναϊκός και ο ΠΑΟΚ). Ο ΠΑΟΚ τα κατάφερε, ο Παναθηναϊκός όχι και έχασε πολύτιμα ευρωπαϊκά έσοδα, αλλά προτίμησε τη «δύσκολη» λύση αντί για την «εύκολη»: αντί να πουλήσει τον Καρέλη ή τον Μπεργκ, επέλεξε να τους κρατήσει.

Με τον Ολυμπιακό να είναι όπως κάθε χρόνο φαβορί για το πρωτάθλημα, με τον Παναθηναϊκό να ρίχνει το βάρος του αναγκαστικά πλέον σε πρωτάθλημα και κύπελλο, με τον ΠΑΟΚ να έχει ξεκινήσει άσχημα μεν στη Σούπερ Λίγκα αλλά να έχει σκορπίσει ενθουσιασμό στον κόσμο του λόγω Μπερμπάτοφ και με την ΑΕΚ να έχει επιστρέψει εκεί όπου πρέπει να είναι, το πρωτάθλημά μας νοστιμίζει φέτος. Βάλτε δίπλα και την επιστροφή του Ηρακλή στη μεγάλη κατηγορία, τον Αστέρα Τρίπολης που τα τελευταία χρόνια κάνει βηματάκια προς τα πάνω, τον σοβαρό και υπολογίσιμο Ατρόμητο και έχουμε αρκετές ενδιαφέρουσες ομάδες που μπορούν να μας δώσουν ένα ωραίο πρωτάθλημα.
Πόσο ωραίο; Αυτό δεν θα το καθορίσουν μόνο οι ομάδες, με τα όσα κάνουν εντός αγωνιστικού χώρου. Θα το βοηθήσουν ή θα το δυσχεράνουν οι ομάδες και οι παράγοντές τους με τα όσα κάνουν και λένε εκτός αγωνιστικών χώρων, οι διαιτητές και οι παρατηρητές, εμείς οι δημοσιογράφοι με τα όσα λέμε και όσα γράφουμε, οι οπαδοί που πηγαίνουν στα γήπεδα. Και φυσικά η Πολιτεία. Αν οι νόμοι εξακολουθούν να υπάρχουν ως διακοσμητικά αντικείμενα και ερμηνεύονται κάθε φορά κατά το δοκούν, δεν κάνουμε απολύτως τίποτα.

Οι παράγοντες των ομάδων, έκαναν το «χρέος τους» (όσοι το έκαναν τέλος πάντων) και έφεραν μερικούς πραγματικά καλούς παίκτες. Αλλά αν θέλουν να λάμπει το προϊόν τους και να μην ζέχνει, πρέπει να κάνουν το χρέος τους ολόκληρη τη χρονιά, με τη συμπεριφορά και τη στάση τους. Να δώσουν πρώτοι το καλό παράδειγμα στον «υπέροχο κόσμο» της ομάδας τους, να τους νουθετήσουν ή να τους τραβήξουν τ’ αυτί αν αρχίσουν τις βλακείες, να κόψουν το γήπεδο σ’ αυτούς που βλάπτουν την ομάδα και το ποδόσφαιρο συνολικότερα. Διότι είναι παράλογο να ζητάμε από τον κόσμο, τη μάζα, τους οργανωμένους ή μη να είναι ήρεμοι και ψύχραιμοι, όταν δεν είναι οι παίκτες μέσα στον αγωνιστικό χώρο ή οι παράγοντες των ομάδων.
Κι από κει και πέρα, πρέπει να βοηθήσουν και όλοι οι υπόλοιποι «εμπλεκόμενοι φορείς» ώστε να μην ξεκινήσει ακόμα μια χρονιά με καχυποψία και απαξίωση. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να έχουμε αλάνθαστες διαιτησίες αλλά δεν είναι και τόσο δύσκολο να βαθμολογεί ο παρατηρητής με κακό βαθμό τους κακούς διαιτητές. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να μην αδικηθεί κάποια ομάδα σε μια αγωνιστική από διαιτητικές αποφάσεις αλλά δεν είναι και τόσο δύσκολο ο κακός διαιτητής να μπει στο ψυγείο για ένα μήνα κι αν επιστρέψει και κάνει τα ίδια, να πάει στην ευχή της Παναγίας.

Και για να μην παρεξηγηθώ, να πω και κάτι ακόμα, για να προλάβω κάποιους: εγώ δεν είμαι της λογικής «να αδικηθεί επιτέλους ο Ολυμπιακός για να νιώσει πώς είναι». Όχι. Εγώ θέλω να μην αδικηθεί κανείς αν γίνεται και να παίζεται το πρωτάθλημα επί ίσοις όροις. Και αν τέλος πάντων αδικείται κάποιος, «μικρός» ή «μεγάλος», να φτάσουμε σε ένα σημείο ποδοσφαιρικού πολιτισμού που να λέμε «έλα μωρέ, ένα λάθος έκανε ο ρεφ, μην του πάρουμε το κεφάλι».
Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν πειστούμε ότι τα λάθη είναι ανθρώπινα, ότι σήμερα μπορεί να αδικηθεί ο ένας και αύριο ο άλλος κι όχι συνέχεια ο ίδιος. Ας κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα καλής πίστης φέτος, στο πρωτάθλημα του Μπερμπάτοφ, του Εσιέν, του Καμπιάσο, του Μπουονανότε και των άλλων «παιδιών» και ίσως δούμε ένα πρωτάθλημα καλύτερο και πολύ πιο ανταγωνιστικό από τα τελευταία (πολλά) χρόνια.